మన శాఖ అనేది కేవలం ఒక సమావేశ స్థలం కాదు, అది ఒక కుటుంబం—హృదయాలను కలిపే, సేవా సంకల్పంతో ఉత్సాహం నింపే పవిత్రమైన స్థానం. ఈ కుటుంబంలో ప్రతి స్వయంసేవకుడు ఒక జ్యోతి, మన లక్ష్యాన్ని మరింత ప్రకాశవంతం చేసే నక్షత్రం. కానీ, ఒక్కసారి ఆ జ్యోతి కనిపించకపోతే, మనం ఏం చేయాలి? ఈ కథ ఆ ప్రశ్నకు సమాధానం—స్ఫూర్తితో, సంఘీభావంతో, సమయస్ఫూర్తితో నడిచే ఒక అద్భుత కథ. ఒక స్వయంసేవకుడి అద్భుత ప్రస్థానం
వి. కోటి సుధాకర్, 55 ఏళ్ల న్యాయవాది, మా శాఖకు ఒక స్ఫూర్తి స్తంభం. ఆయన రాక శాఖలో ఉత్సాహాన్ని నింపేది. ఇటీవల జరిగిన బైక్ ర్యాలీలో ఆయన చూపిన చురుకుదనం, నాయకత్వం అందరినీ ఆకర్షించాయి. ఆయన నవ్వు, ఆయన సలహాలు, ఆయన సేవా ఉత్సాహం—ఇవన్నీ మా శాఖకు ఒక వరం. కానీ, కొన్ని రోజులుగా ఆయన శాఖకు రావడం మానేశారు. ఫోన్ చేసినా సమాధానం లేదు. మొదట మేము సాధారణంగానే తీసుకున్నాం, కానీ రోజులు గడిచేకొద్దీ మా హృదయాల్లో ఆందోళన మొదలైంది.
డాక్టర్ జి గారి సూచన ఒక దీపం లాంటిది: “ఒక స్వయంసేవకుడు ఒక్క రోజు కూడా శాఖకు రాకపోతే, వెంటనే వారి ఇంటికి వెళ్లి కలవండి. వారి స్థితిగతులు తెలుసుకోండి.” ఈ మాటలు మా మనసులో నాటుకున్నాయి. కానీ, సమయం గడిచిపోయింది. రెండు వారాలు అయినా మేము సుధాకర్ గారిని కలవలేదు. అయినా, ఆ రోజు మా మనసులో ఒక సంకల్పం జన్మించింది—ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ సుధాకర్ గారిని కలిసి, ఆయన రాకపోవడానికి కారణం తెలుసుకోవాలి!
ఒక హృదయస్పర్శి సంఘటన
నేను(డా. పృథ్వీ రాజు), పెరంబదూర్ కిషోర్, పొలం రాజు అమర్ , ముగ్గురం కలిసి సుధాకర్ గారి ఇంటికి బయలుదేరాము. ఆ రోజు సాయంత్రం, మా హృదయాలు ఆతృతతో, ఆందోళనతో నిండిపోయాయి. ఆయన ఫోన్ ఎందుకు ఎత్తలేదు? ఆయన ఎందుకు శాఖకు రావడం లేదు? ఈ ప్రశ్నలు మమ్మల్ని వెంటాడాయి.
సుధాకర్ గారి ఇంటికి చేరుకున్నప్పుడు మా కళ్లు ఆశ్చర్యంతో విచ్చుకున్నాయి. ఛాతి చుట్టూ ప్లాస్టిక్ షీట్ కప్పి ఉంది. సుధాకర్ గారి రెండు కాళ్లకు బ్యాండేజ్ వేసి ఉంది, ఆయన కదలడం కూడా కష్టంగా ఉంది. అయినా, ఆయన ముఖంలో చిరస్థాయి నవ్వు మాత్రం అలాగే ఉంది. మమ్మల్ని సాదరంగా లోపలికి ఆహ్వానించారు. ఆ క్షణంలో మా హృదయాలు ఒక్కసారిగా కరిగిపోయాయి.
సుధాకర్ గారు తన కథ చెప్పారు. రెండు వారాల క్రితం, విజయవాడలోని హృదయాలయంలో ఆయనకు బైపాస్ సర్జరీ జరిగింది. ఆ సమయంలో ఆయన ఒంటరిగా పోరాడారు, కానీ ఆయన స్ఫూర్తి మాత్రం ఏ మాత్రం తగ్గలేదు. మేము ఆయనను కలవడం ఆయనకు ఎంతో ఆనందాన్నిచ్చింది. “మీరు వచ్చారు, ఇది నాకు ఒక కొత్త జీవశక్తినిచ్చింది,” అని ఆయన చెప్పిన మాటలు మా హృదయాల్లో చిరస్థాయిగా నిలిచిపోయాయి.
ఒక సందేశం, ఒక సంకల్పం
ఈ సంఘటన మాకు ఒక గొప్ప పాఠం నేర్పింది. ఒక స్వయంసేవకుడు శాఖకు రాకపోతే, రోజుల తరబడి ఆగకండి. వెంటనే వారి ఇంటికి వెళ్లండి, వారి స్థితిగతులు తెలుసుకోండి. ఆ సమయంలో వారికి మన సహాయం, మన ప్రేమ, మన సాంగత్యం ఎంతో అవసరం కావచ్చు. ఒక చిన్న సందర్శన వారి జీవితంలో కొత్త ఆశలను రగిలించగలదు.
సుధాకర్ గారి కథ మనందరికీ ఒక జ్వాల లాంటిది—మన సంఘీభావాన్ని, మన సేవాతత్పరతను మరింత పెంచే జ్వాల. మన శాఖ కేవలం సమావేశాల స్థలం కాదు, అది ఒక హృదయం—ప్రతి స్వయంసేవకుడి హృదయ స్పందనతో నడిచే హృదయం.
జై హింద్, జై భారత్!
ఈ రోజు నుండి, మనం ఒక సంకల్పం చేద్దాం. మన శాఖలో ఒక స్వయంసేవకుడు కనిపించకపోతే, మనం వెంటనే చర్య తీసుకుందాం. మన సందర్శన ఒక స్వయంసేవకుడి జీవితంలో కొత్త కాంతిని నింపగలదు. మనం కలిసి నడిచినప్పుడు, మన సేవా సంకల్పం మరింత బలపడుతుంది. ఈ స్ఫూర్తితో, మనం ముందుకు సాగుదాం—
**జై హింద్, జై భారత్!**
